Verhaal van Flip Jansen, mede-oprichter van de Aprilfeesten.

Na de ‘flowerpowerjaren’ met Fantasio , Paradiso en de Melkweg , Kralingen in Rotterdam. en het Festival of Fools op het vroegere ADM-terrein in Amsterdam Noord woei er een nieuwe frisse wind door de stad , die niet langer verdeeld was in ‘langharig tuig’ en rechtse ballen. De spiegeltent op het Museumplein en op ‘de luchtplaats’ naast paradiso trok een diverser publiek.

De nieuwmarktbuurt bevolkt door veel krakers en woonbootbewoners was na de heftige politieke strijd rond de metrobouw en het roemruchte ‘anticitycircus’ op het Waterlooplein een voedingsbodem voor nieuwe initiatieven. Het was ook niet toevallig dat bij de geboorte van het toen baanbrekende festival “Boulevard of Broken Dreams “ op het museumplein er meerdere initiatiefnemers uit de Nieuwmarkt kwamen. Met name de’ Cantina Mobile’ de moeder van alle “Foodtrucks” , oorspronkelijk een initiatief van Ans Wesseling en Anke…voor het eerst geïntroduceerd op de luchtplaats in samenwerking met spiegeltent “Het Danspaleis” . De Cantina was overgenomen door de familie Vollaers, toen nog als krakers op de Kalkmarkt. Geïnspireerd door het succes van de Boulevard en het brede publiek wat daar op af kwam hebben toen Koen Vollaers en Astrid vander Meiden het initiatief genomen tot een ‘buurtontbijt’ op de zondagochtend op de Nieuwmarkt . Een buurt onder grote druk, , na de oorlog ontvolkt achtergebleven na de deportatie en de brute moord op de vele joodse bewoners van deze buurt , een buurt met Chinezen en Hoeren en Antillianen , junkies en krakers en die als geen andere plek in de stad moest zien te overleven te midden van afbraak ten behoeve van IJtunnel , stadhuis, metrobouw en een onzinnig plan om dwars door het middeleeuwse wirwar van straatjes en grachtjes een vierbaansweg met aan weerszijden hotel- en kantoorkolossen vanaf de Weesperstraat door te trekken naar het centraal station . De natte droom van het stadsbestuur uit die tijd. Die vierbaansweg ging uiteindelijk niet door.

Het buurtontbijt werd wel een succes. In de jaren die volgden werd het langzaam elk jaar wat uitgebreid en een aantal jaren was ook “Het Danspaleis’ van de partij.

Een traditie was geboren. Het zondags ontbijt bleef een vast onderdeel , maar daarnaast kwamen er elk jaar meer tenten en veel muziek , er werd gedanst en gesjanst en de jeugd zwierde rond in de zweefmolen waar zelden een gondeltje leeg bleef .. De Aprilfeesten zoals ze inmiddels waren gaan heten waren geboren.

De buurtbewoners en ook veel fans uit andere buurten kwamen elk jaar in steeds groter getale het festivalletje bezoeken. Voor de toen overal opbloeiende Festivalpraktijk was het elk jaar de seizoenstart waar veel van de jonge tentondernemers , die ook samen de Boulevard of Broken Dreams hadden gerealiseerd. elkaar troffen en hun aandeel leverden : De bogentent de torenkamer , de zweefmolen . Het kleinste reuzenrad de ‘Molina’ maakte het beeld compleet en riep herinneringen op aan de kermis die in vroeger jaren elk jaar rond koninginnedag de nieuwmarkt liet dampen en stampen. Op de podia ontstonden ook jaarlijks terugkerende tradities zoals de ‘smartlappenbingo’ het ‘kroegkorenconcours’ onder leiding van… de ‘levende jukebox’ , de ‘flipperkampioenschappen’ met een zinderende finale wedstrijd om de hoofdprijs die bestond uit een heuse nostalgische flipperkast , de schaaksimultaanwedstrijd in de ‘Molina’ tegen een gerenommeerde schaakmeester , de beginnende bandjes in de bogentent om maar een paar van de jaarlijkse hoogtepunten te noemen.

Maar de tijden veranderden. De nieuwmarktbuurt werd grotendeels herbouwd en de metro ging uiteindelijk rijden. Van een achterstandswijk veranderde het in een gewilde hippe buurt. Dansten we ooit wel tot diep in de nacht door in het danspaleis. Waren de oudere buurtbewoners de jaarlijkse oorverdovende herrie van de kermis gewend. De nieuwe rijke buurtbewoners hadden klachten. Gemeenteambtenaren gingen steeds meer technische eisen stellen aan de attracties, de openingstijden , voorzieningen etc. . Het spontane geïmproviseerde karakter ‘de aprilfeesten’ zoals ze inmiddels waren gaan heten kwam steeds meer onder druk. Er werd vergaderd en nagedacht en de aprilfeesten bewezen hun weerbaarheid door de jaren heen, waarbij ze het oorspronkelijke spontane karakter als buurtfeest wisten te behouden. Ook de publiciteit bleef nadrukkelijk buurtgebonden. Elk jaar worden via de twee basisscholen de Witte Olifant en de Sintantoniussschool , bij de groentekraam op de markt en het Waterlooplein, en bij de supermarkt bedrukte papieren tasjes verspreid met daarin het programma en een kleurplaat voor de kinderen. Ongesubsidieerd maar inmiddels wel een evenement met een status waar door buurtbewoners, artiesten , en gelukkig ook de gemeente met respect naar werd gekeken. De medewerkers en de muzikanten werden ook hier niet- of onderbetaald maar dat doet minder pijn als je er maar al te graag bij hoort en van meegeniet.

Inmiddels zijn de aprilfeesten meer en meer in de handen van de tweede generatie gekomen, kinderen van de oorspronkelijke initiatiefgroep . Zij zijn met de aprilfeesten opgegroeid en hebben er ontelbare rondjes gezweefd , er alle baantjes vanaf glazenophalers en pleinvegers en afwassers doorlopen , bier getapt, dagmaaltijden gekookt , en vaak ook met hun eigen bandjes opgetreden. Zij doen hun uiterste best om de aprilfeesten levend te houden en het oorspronkelijke karakter te bewaren. Zij zien zich daarbij steeds meer geconfronteerd met een woud van gemeentelijke verordeningen en voorschriften*, lastige nieuwe buurtbewoners die in de inmiddels goeddeels veryupte buurt voor kapitalen huizen hebben gekocht en verbouwd en nu ook navenant eisen gaan stellen aan hun woonomgeving , en ook heel veel jongeren die later op de avond massaal het plein overspoelen . Hoeveel makkelijker hadden hun ouders het toen zij ooit begonnen.